ਆਤਮਹੱਤਿਆ ਬਨਾਮ ਮੰਜਿਲ

ਨਦੀ ਨੂੰ
ਉਸ ਕੰਨ 'ਚ ਕਿਹਾ,
ਨਿੱਤ ਪੱਥਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ
ਖਹਿੰਦੈ ਚਹਿਰਾ ਤੇਰਾ ।
ਇਸ ਤੋਂ ਚੰਗਾ ਏ
ਤੂੰ ਝੀਲ ਹੋ ਜਾ,
ਕਿਉਂ ਭਟਕਦੀ ਪਈ ਏਂ
ਇੱਕ ਥਾਂ ਖਲੋ ਜਾ ।
ਤਦੇ ਹੀ ਨਦੀ
ਸਿਰਮੂਧ ਦੌੜੀ,
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਸਨੂੰ
ਆਹ ਕੀ ਔੜੀ ?
ਜੰਗਲ ਪਹਾੜ ਲੰਘਦੀ
ਰੇਗਿਸਤਾਨ ਤੋਂ
ਰਸਤਾ ਨਾ ਮੰਗਦੀ ।
ਸਮੁੰਦਰ 'ਚ ਜਾ
ਖੋ ਗਈ,
ਉਸ ਦੇਖਿਆ
ਨਦੀ ਤਾਂ
ਸਾਗਰ ਹੋ ਗਈ ।
ਉਹ ਅੱਜ ਵੀ
ਛੱਪੜ ਹੋਈ
ਇਕ ਝੀਲ ਕਿਨਾਰੇ ਬੈਠਾ
ਨਦੀ ਦੀ ਅਕਲ
ਤੇ ਆਪਣੀ ਮੂਰਖਤਾ
ਦਾ ਫਰਕ ਮਿਣਦਾ ਹੈ,
ਠਹਿਰਾਵ ਵਿੱਚ
ਗਾਲ ਦਿੱਤੇ ਵਰੇ ਗਿਣਦਾ ਹੈ ।
ਇਕਬਾਲ ਗਿੱਲ (17-04-2007)