ਰਾਤੀਂ ਮੇਰੇ ਜ਼ਿਹਨ 'ਚ
ਖਿਆਲਾਂ ਦੀ ਬਰਾਤ ਆਈ ਸੀ ।
ਹਰ ਬਰਾਤੀ ਲਫਜ਼ ਨੇ
ਤੁਰਲੇ ਵਾਲੀ ਪੱਗ ਸਜਾਈ ਸੀ ।
ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਵਿਤਾ ਦੀ
ਸ਼ਾਦੀ ਦਾ ਆਯੋਜਨ ਸੀ,
ਬਰਾਤੀਆਂ ਦੇ ਮੂੰਹਾਂ ਵਿੱਚ
ਬਿੰਬਾਂ ਦਾ ਭੋਜਨ ਸੀ ।
ਰਾਤ ਬੀਤ ਗਈ,
ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਹੁੰਦੀ
ਲੌਸਮਿੰਟ ਸੁਣਾਈ ਪਈ ।
ਮੈਂ ਤਰਭਕ ਕੇ
ਅੱਖ ਖੋਲੀ,
ਘਰ ਵਾਲੀ ਬੋਲੀ,
ਅੱਜ ਫੇਰ ਪੰਜਾਬ ਬੰਦ ਹੈ
ਘਰ ਆਟੇ ਦਾ ਭੋਰਾ ਨਹੀਂ,
ਗਰੀਬ ਕਿਵੇਂ ਦਿਹਾੜੀ ਲੰਘਾਊ
ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਝੋਰਾ ਨਹੀਂ ।
ਮੈਂ ਘਰ ਵਾਲੀ ਵੱਲ
ਬਿੱਟ ਬਿੱਟ ਤੱਕੀ ਗਿਆ,
ਊਂਧ-ਮਧੂਣਾ ਜਿਹਾ
ਸੁਪਨੇ ਤੇ ਹੱਸੀ ਗਿਆ ।
ਹੁਣ ਜਦ ਵਜ਼ੂਦ 'ਤੇ
ਹੋਸ਼ ਛਾ ਰਿਹੈ,
ਹਕੀਕਤ ਬਾਰੇ ਸੋਚ
ਕਲੇਜਾ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਆ ਰਿਹੈ ।
Iqbal gill
No comments:
Post a Comment