ਬੇ-ਅਦਬ ਲੋਕ

ਮੇਜਾਂ ਤੇ ਸ਼ਰਾਬ, ਮਨਭਾਉਣਾ ਕਬਾਬ,

ਪਰੋਸਣ ਤੇ ਪਲੋਸਣ ਲਈ ਜ਼ਲਵਾਦਾਰ ਸ਼ਬਾਬ.....

ਦੋ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦੇ ਰਾਸ਼ਟਪਤੀ ਨਵੇਂ-ਨਵੇਂ,

ਇੱਕ ਪੰਜ-ਸਿਤਾਰੇ ਵਿੱਚ ਡਿਨਰ ਸਮੇਂ :

ਦੋਵਾਂ ਪੈਗ ਉਠਾਇਆ,

ਗਿਲਾਸਾਂ ਨੂੰ ਖੜਕਾਇਆ, ਚੜਾਇਆ

ਪਹਿਲੇ ਨੇ ਫਰਮਾਇਆ :

"ਯਾਰ ਮੇਰੇ ਸਮਝ 'ਚ ਨਹੀਂ ਆਇਆ,

ਇਹ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਲਫਜ਼ ਕਿਸ ਕੇ ਬਣਾਇਆ ?"

ਦੂਜੇ ਨੇ ਇੱਕੋ ਸਾਹੇ ਗਿਲਾਸ ਪੀਤਾ,

ਲੈਗ-ਪੀਸ ਸੇਵਨ ਕੀਤਾ,

ਤੇ ਭੇਦ ਖੋਹਲਿਆ :

"ਇਹ ਹੈ ਰੌਸ਼ਨ ਦਿਮਾਗ ਦੀ ਕਾਢ" ਇਉਂ ਬੋਲਿਆ |

ਦੋ ਦੋ ਪੈਗ ਹੋਰ ਚੜਾਏ

ਮਟਨ 'ਤੇ ਦੰਦ ਆਜਮਾਏ

ਹੁਸਨ ਨਾਲ ਹਥ ਗਰ੍ਮਾਏ........

ਪਹਿਲੇ ਗਿਚੀ ਜਿਹੀ ਖੁਰ੍ਕੀ

ਮੁੰਹ ਵਿਚਲੀ ਲੰਘਾ ਬੁਰਕੀ

ਸੋਚ ਕੇ ਕਿਹਾ :

"ਤੇਰਾ ਉੱਤਰ ਪੂਰਾ ਨਹੀਂ ਖੋਪੜ 'ਚ ਲਿਹਾ,

ਕੱਲ ਨੂੰ ਖਤਰੇ ਦੀ ਘੰਟੀ ਵੱਜ ਗਈ,

ਗੱਦੀ ਤੇ ਮੇਰੀ ਮੋਹਤਰਮਾ ਸਜ ਗਈ.........ਫੇਰ ?

ਦੂਜੇ ਨਾ ਲਾਈ ਦੇਰ

ਗੋਦੀ 'ਚ ਬੈਠੇ ਹੁਸਨ ਦੀ ਕਰਦਾ ਮੇਰ

ਸੁਣਾ ਦਿਤਾ,

ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਲਫਜ਼ ਨੂੰ ਰਾਸ਼ਟਰ-ਪਤਨੀ ਬਣਾ ਦਿਤਾ |

ਵੇਟਰ ਸਾਹਬ ਦੀ ਗੋਦੀਓਂ ਉਠੀ,

ਤੇ ਪੈ ਗਈ ਪੁਠੀ,

"ਨਹੀਂ ਸਰਕਾਰ ਨਹੀਂ,

ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਾਡੀ ਬੇ-ਅਦਬੀ ਕਰਨ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰ ਨਹੀਂ |"

ਦੋਵਾਂ ਹਾਕਮਾਂ ਨੂੰ ਹਥਾਂ ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਪੈ ਗਈ,

ਇੱਕ ਨਾਰ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਬੇ-ਅਦਬ ਕਹਿ ਗਈ |

-----ਇਕਬਾਲ ਗਿੱਲ ------ (29-07-2010)

ਦਵੰਧ ਦੇ ਪਾਰ

ਇਹ ਰੌਲਾ-ਗੌਲਾ,

ਲਫਜਾਂ ਦਾ ਘਾਚ-ਘਚੋਲਾ |

ਕਦੇ ਕਦੇ ਮਨ ਖਿਝਾ ਦਿੰਦੈ,

ਮੈਨੂੰ ਮੋਨ ਹੋਣ ਦੇ ਆਹਾਰ ਲਾ ਦਿੰਦੈ |

ਤਦੇ ਮੈਂ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਦੇ

ਕਤਲ ਹੋਣ ਦੀ ਖਬਰ ਸੁਣਦਾਂ |

ਕਾਤਿਲ ਖਿਲਾਫ਼ ਭੁਗਤਣ ਦੀਆਂ

ਤਰਕੀਬਾਂ ਬੁਣਦਾਂ |

ਉਫ !

ਬੁਧ-ਮੱਟਾਂ ਦਾ ਉਜਾੜਾ,

ਚੁੱਪ ਆਖਰੀ ਲਮਹੇ ਟੁਟਦੀ

ਜਿਓਂ ਨੌਂ ਦਾ ਪਹਾੜਾ |

ਇਹ ਵੀ ਇਕ ਖਾਸ ਤਰਾਂ ਦੀ ਮੁਸੀਬਤ ਹੈ,

ਤਰਕੀਬਾਂ ਨਾਲ ਇਨਸਾਫ਼ ਮਿਲ ਜਾਏ ਗਨੀਮਤ ਹੈ |

ਖਾਮੋਸ਼ੀਆਂ ਵਿਚ ਆਪਣਾ ਇੱਕ ਸ਼ੋਰ ਹੁੰਦਾ ਏ,

ਮੋਨ ਲਫਜ਼ ਮੈਂ ਸੋਚਨਾ ਸਚ-ਮੁਚ ਹੀ ਟੁੰਡਾ ਏ |

ਕਿਓਂ ਬੇਕਾਰ ਦੀ ਇਹ ਪੀੜਾ ਸਹੀ ਜਾਵੇ

ਚਲ ਜਾਗਦੇ ਅਖਰਾਂ ਦੇ ਹੱਕ 'ਚ

ਇਕ ਕਵਿਤਾ ਕਹੀ ਜਾਵੇ |

-------ਇਕ਼ਬਾਲ ਗਿੱਲ ----- (03-08-2010)